De regen bleef maar bij bakken uit de hemel komen. Op ons gemak opgestaan en aan de terugreis begonnen. Na een 20-tal km rijden mochten we Zwitserland niet binnen om wille van rotsen op de weg. De énige weg.

We moesten dus rechtsomkeer maken, terug naar Menaggio en dan naar Como.

Een hel was het. Het regende ‘pijpestelen’ en ‘cats and dogs’ tegelijk, kleine stroompjes werden kolkende watermassa’s. Iedereen moest terug langs dezelfde weg, een baan niet breder dan een kerkwegel met overal bochten en bovenal TEGENLIGGERS. Het kon niet anders dan verkeerd aflopen en op een bepaald moment hadden we het zitten. Net voor een bocht kwamen we tot stilstand waarom wisten we niet want je had er geen overzicht op de weg. We vermoedden wel dat er iets breeds op komst was. Wij ons dus, zo goed en zo kwaad mogelijk, zo dicht mogelijk tegen de kant gezet. Bleek het een camion te zijn en niet zo een kleintje. Die chauffeur maar teken doen dat we moesten doorrijden maar zelfs met de spiegels ingetrokken konden we niet door en onderaan zaten we ook al bijna tegen de opgaande muren en we hadden geen zin om met een gehavende MH terug thuis te komen.

Dan maar in achteruit... Er zat niets anders op maar daarvoor moest ik wel in de gietende regen naar buiten. Gelukkig bestaat er zoiets als een paraplu zodat ik er niet helemaal als een verzopen kieken zou uitzien.

Achter ons stond een Duitser met een speedboat op een aanhangwagen een klein Italiaans autotje en dan een auto met caravan, veel speling zat er niet tussen.

Gelukkig was die Duitse vrouw ook nog van het praktische type en met z’n tweeën gingen we de boel zo kunnen klassereren dat die camion eerst doorkon.

Maar dat was zonder de carabinieri gerekend. Die macho Italianen zouden het een keer anders doen. Hij begon daar vanalles uit te kramen maar dan had ie mij nog niet in stresstoestand gezien. Ie kon de pot op en dat zal ie geweten hebben ook. Ben daar met grote zjesten tekens beginnen doen dat ie met zijnen carabinieri auto in de weg stond en moest oprotten. Kon ie nu Nederlands of niet, ik heb het hem niet gevraagd maar ie reed toch weg.

Camion er door en wij terug op weg. We hebben nog zo’n situatie of 2 meegemaakt maar zijn uiteindelijk toch zonder carrosseriescheuren tot aan Como geraakt.

Vandaar was het een fluitje van een cent tot in Lugano, de plaats waar we ’s morgens op geen 10 km van waren gestrand door die wegversperring.

Nu nog de Gotthardpas over. Dat bleek een meevaller, terwijl ze op de autostrade in file stonden konden wij op ons gemak de pas over (iets boven de 2000 m hoog), het werd zowaar mooi weer!!!

Nu we toch al een hele dag aan het rijden waren konden we maar zo ver mogelijk doorrijden, het weer zou er in Zwitserland niet op verbeteren en Zuid-Duitsland is ook de moeite.

Tien uur gereden met nog geen gemiddelde snelheid van 20km/u, een dag om vlug te vergeten.

Het einde van de dag nog in schoonheid geëindigd langs het Vierwoudstedenmeer en als een blok in slaap gevallen.